Έτος: 2020 Τοποθεσία: Γη
Σε έναν κόσμο, φύσει διαφορετικό, άνθρωποι, απάνθρωποι, γεμάτοι σκοτάδι και μίσος. Γυρεύουν ανισότητες. Λογιάζουν τον εαυτό τους για ανώτερο. Βλέπουν χρώματα κι όχι ψυχές. Παραφουσκωμένα εγώ με ψευδαισθήσεις θέσεως ισχύος. Αναζητούν το αλλιώτικο για να το αφανίσουν.
Ένας τέτοιος απάνθρωπος, δολοφονεί έναν άνθρωπο. Σαδιστικά, σε κοινή θέα, ενώ τον έχει δεμένο πισθάγκωνα και ξαπλωμένο μπρούμυτα, αγνοώντας τα παρακαλετά του να τον αφήσει να αναπνεύσει. Αιτία: Ανύπαρκτη. Αφορμή: Διαφορετικό χρώμα δέρματος και μια καταγγελία για χρήση πλαστού χαρτονομίσματος.
Σ’ έναν κόσμο που αναπτύσσεται, που εξελίσσεται, που αλλάζει, άνθρωποι απάνθρωποι προσκολλημένοι σε ρατσιστικές αντιλήψεις. Πασχίζουν να βρουν την διαφορά τους, εκείνη την διαφορά που θα τους κάνει να νιώσουν μοναδικοί. Μα στην μοναδικότητα των άλλων αντιδράνε, τους ενοχλεί.
Γίναμε η γενιά του μίσους. Μίσος για το διαφορετικό, μίσος για το ίδιο, μίσος για όλα, μίσος για το μίσος, αρκεί να μισούμε. Φτάσαμε στο σημείο να ενστερνιζόμαστε ιδεολογίες, αντιλήψεις, να κάνουμε ομάδες, κινήματα, να προκαλούμε, να μπαίνουμε στο μάτι, μόνο και μόνο για να 'χουμε κάτι να μισούμε. Παραμονεύουμε με λαχτάρα στην γωνία, πετάμε το δόλωμα και μόλις τολμήσει κάποιος να τσιμπήσει, με μιας ορμάμε να τον κατασπαράξουμε. Τόση φασαρία, τόσος θόρυβος, που ξεχάσαμε τι ήταν αυτό που μισούσαμε και ξεκινήσαμε τον σαματά. Μισούμε γιατί δεν έχουμε κίνητρα, όνειρα, μισούμε γιατί δεν έχουμε με τι άλλο να ασχοληθούμε, μισούμε γιατί εθιστήκαμε στο μίσος, μισούμε γιατί ξεχάσαμε να αγαπάμε, μισούμε γιατί πια δεν ξέρουμε τίποτα άλλο να κάνουμε. Θέλουμε να μας μισούνε για να τους μισούμε. Χωρίς τύψεις, χωρίς δεύτερη σκέψη, σαν άμυνα, μίσος για το μίσος.
Άνθρωποι, απάνθρωποι γίναμε. Χάσαμε το νόημα και μαζί και τον εαυτό μας. Και αντί να ψάξουμε να τον βρούμε, μέσα σ’ όλο αυτό το χάος, προτιμάμε να βρούμε άλλους να ασχολούμαστε. Άλλους να κρίνουμε. Άλλους να ξεσπάμε. Άλλους να μας φταίνε. Τι άλλο πια πρέπει να συμβεί για να μάθουμε να σεβόμαστε όλα τα πλάσματα του κόσμου, ανεξαρτήτως χρώματος, εθνικότητας, θρησκείας, τάξεως, φύλου και προτιμήσεων.
Σπατάλησα χρόνο και σκέψεις να καταλάβω. Να χωρέσω σ’ αυτήν την αντίληψη. Μάταιος κόπος. Δεν βρήκα ούτε έναν λόγο, ούτε ένα άλλοθι για τούτα τα απάνθρωπα. Τι μαύρος, τι λευκός, τι κίτρινος, τι κόκκινος. Όλα χρώματα του κόσμου μας είναι. Διαφορετικά υπέροχα, να μας θυμίζουν πως στα αλλιώτικα κρύβεται η μαγεία.
Όποιος δεν έχει ζήσει τον ρατσισμό, πώς τον υπερασπίζεται; Όποιος δεν έχει νιώσει διαφορετικός, πώς μάχεται κατά αυτού; Όποιος δεν έχει νιώσει τί πάει να πει διωγμός, πώς απαιτεί απέλαση; Όλοι ξένοι είμαστε στα μάτια κάποιου άλλου. Όλοι μοναδικοί. Όλοι μας άνθρωποι στον ίδιο κόσμο. Τα σύνορα υπάρχουν μόνο στο μυαλό μας και μας κρύβουν την θέα ενός ελεύθερου και δίκαιου κόσμου για όλους!