Συλλογισμός 1:
Έχουμε έναν άνθρωπο Χ κι έναν άνθρωπο Ψ.
Ο Χ φέρεται άσχημα στον Ψ. Δεν τον σέβεται, λειτουργεί εγωιστικά και μόνο για προσωπικό του όφελος, τον εκμεταλλεύεται, τον αδικεί και για να μην τα πολυλογώ του κάνει τη ζωή αβίωτη, με ό,τι τρόπο υπάρχει και δεν υπάρχει.
Ο Χ και ο κάθε Χ, δυστυχώς ή ευτυχώς, έχει δικαίωμα να είναι όσο μαλάκας θέλει.
Συλλογισμός 2:
Το πρόβλημα έγκειται στον Ψ, ο οποίος παρόλο που αναγνωρίζει πως η συμπεριφορά του Χ είναι απαράδεκτη, απάνθρωπη, ανάρμοστη και τέλος πάντων δεν του αξίζει, συνεχίζει να τον έχει στη ζωή του, να τον ανέχεται, όχι φυσικά από αγάπη ή αποδοχή, αλλά από εγωισμό, ανωριμότητα και προσδοκίες που τον κρατάνε δεμένο σε μια κατάσταση που θα γίνεται χειρότερη παρά καλύτερη.
Συμπέρασμα:
Ο Χ δεν πρόκειται να καταλάβει, ούτε ν' αλλάξει τη συμπεριφορά του, καθώς ο Ψ την ανέχεται και είναι ακόμη εκεί. Επομένως όσο και να υποφέρει ο Ψ, όσα μαρτύρια κι αν τραβήξει, ο Χ θα γίνεται ακόμα πιο βίαιος και πιο αδίστακτος, γιατί ποτέ κανένας Ψ, δεν του έδωσε να καταλάβει τα όρια του.
Τα όρια μπαίνουν απ' τους αδικημένους.
Το να περιμένεις λέει, από κάποιον ν' αλλάξει για 'σένα, είναι δείγμα νοσηρότητας. Εδώ δεν αλλάζεις εσύ για 'σένα και προτιμάς ν' αδικείσαι παρά να πεις ως εδώ, φτάνει!
Εεειιι Ψ, έχουμε πρόβλημα...
Υ.Γ. 1: Ο παραπάνω επαγωγικός συλλογισμός, ισχύει για όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, όπου Χ=κάθε θύτης, όπου Ψ=κάθε θύμα. Υ.Γ. 2: Φάγαμε τόσα χρόνια σε διαβάσματα, σπουδές, να μάθουμε να κάνουμε λογικά επιχειρήματα και συλλογισμούς, δεν θα μας χαζέψετε εσείς εμάς. Ένα κι ένα κάνουν δύο. Ως εδώ, ως εδώ! Αφιερωμένο σε όσους ακόμα εθελοτυφλούν και νομίζουν πως κάποιο απ' τα κόμματα που ήδη υπάρχουν στο πολιτικό προσκήνιο θα μας σώσουν, σε όσους βολεύονται σε τέτοιες καταστάσεις, σε όσους αδίκησαν και σε όσους σκοπεύουν ν' αδικήσουν.
