Χάθηκες μάτια μου, πήγες σε λάθος μέρη
‘κει που βαδίζεις δεν ανθεί της άνοιξης το χέρι.
Οι άνθρωποι μένουν σιωπηλοί, κι ούτε χαμογελάνε
μονάχα θρέφουν με οργή, πληγές που τους κερνάνε.
Γίνονται σύννεφα βαριά, σκεπάζουν το ‘να τ’ άλλο
και σεργιανούν σε ατέρμονα παιχνίδια με το χάρο.
Ξεσπάσματα έχουν συντροφιά και ψεύτικα στολίδια
και χάνονται μεσ’ το κενό, σε κούτες με εικονίδια.
Τα μάτια δεν σηκώνουνε, να αντικρίσουν ήλιο
χτίσαν χιλιάδες φυλακές με ψέματα και ζήλο.
Λησμόνησαν τα όμορφα, τα απλά, τις βασικές αξίες
προτίμησαν τα ευτελή, συρθήκαν σε δειλίες.
Πως να σε βρει η ζωή, στα ασήμαντα χωμένο;
Πως να ακουμπήσεις ουρανό από υπόγειο κρυμμένο.
Μην φοβηθείς και μην ντραπείς, να πλάσεις κόσμο δικό σου
να χτίσεις με τα θέλω σου τον λεύτερο εαυτό σου.
Γιατί το αύριο έγινε χτες κι άργησες να καταλάβεις
πως ευτυχία και ουσία σε λάθος κύκλους ψάχνεις.
Τι να την κάνεις την ζωή, αν λίγο δεν την ζήσεις;
Τι να την κάνεις την ζωή, αν όσο ζεις τους την χαρίζεις;
Κοίτα μην γίνεις έρμαιο, του μάταιου τούτου κόσμου
Πνοή να μείνεις να φυσάς στα αυτιά του υποκόσμου.
Ψυχή, κορμί να γιάνεις μ’ αγάπη κι ηρεμία
καρδιά και νου μπλεγμένα σε απόλυτη αρμονία!
