Πώς καταντήσαμε έτσι;

Πάνε χρόνια τώρα που κάθομαι και παρατηρώ τις εξελίξεις στον κόσμο, από τον καναπέ μου. Κρίσεις, πολέμους, τρομοκρατία, φτώχεια, οικολογικές καταστροφές και άλλες πολλές τέτοιες φρικαλεότητες που με ‘χουν στοιχειώσει. Η πανδημία δε, ήταν το κερασάκι στην τούρτα! Πώς καταντήσαμε έτσι; Ιοί εργαστηρίων, τεχνολογικά εκτρώματα, εγκλήματα με μόνο στόχο το χρήμα και την εξουσία. Άνθρωποι να καταστρέφουν ανθρώπους! Το διανοείσαι; Οι ταινίες πλέον γυρίζονται με αληθινούς ανθρώπους, σε πραγματικές συνθήκες. Οι θεωρίες συνωμοσίας άρχισαν να αποκτούν σάρκα και οστά. Τι μας έκανε να γίνουμε έτσι απάνθρωποι; Πως καταντήσαμε έτσι;

Έχω χάσει τον ύπνο μου, την ανεμελιά μου. Συναισθήματα με κατακλύζουν, που πια δεν μπορώ να καταπνίξω. Δόσεις θυμού, λύπης, αγανάκτησης, ματαίωσης κι απόγνωσης ήρθαν να διαταράξουν το είναι μου, να μην μ’ αφήσουν σε ησυχασμό. Κάθε μέρα εκεί μπροστά μου να μου θυμίζουν την απόλυτη απραξία μου, να μου χαλάνε την ηρεμία, να με κάνουν να ντρέπομαι που απλώς παρατηρώ όλα τα άσχημα, να νιώθω τύψεις που κρίνω εκ του ασφαλούς χωρίς να κουνήσω το μικρό μου δαχτυλάκι. Κι όμως, εγώ εκεί αδρανής, κολλημένη στον καναπέ μου. Κι ενώ τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μ’ αφήνει η συνείδησή μου να δεχτώ, συνεχίζω να κατεβάζω το κεφάλι, να καταπίνω, να μην λέω τίποτα, να ζω την ζωούλα μου κουτσά στραβά, να είμαι ευγνώμων που αν και άνεργη χρόνια, με συντηρούν οι γονείς μου, να αναγκάζομαι να λέω ευχαριστώ που δεν γεννήθηκα κάπου σαν την Υεμένη ή το Σουδάν, σε κάποια φαβέλα ή σε κάστες. Φτάνει αυτό; Φτάνει να ευγνωμονώ την τύχη μου; Φτάνει να βοηθάω μόνο δυο-τρεις ανθρώπους; Φτάνει δέκα άνθρωποι να ανακυκλώνουμε για να σωθεί η γη; Φτάνει να προσπαθώ να μην χάσω αξίες και ιδανικά που πλέον είναι υπό εξαφάνιση; Φτάνει να φτιάχνω καλύτερο μόνο τον μικρόκοσμό μου, ενώ γύρω μου ο κόσμος ρημάζεται; Φτάνει να μην συμφωνώ με όλη αυτή την παράνοια αλλά να μην κάνω τίποτα στην πράξη; Φτάνει να δέχομαι την ανικανότητα μας να είμαστε άνθρωποι; Σε ρωτάω, φτάνει; Όχι, καθόλου δεν φτάνει! Δεν είναι αχαριστία. Απλώς σταμάτησα να σωπαίνω. Σταμάτησα να φοβάμαι. Θέλω να μας δω να γινόμαστε και πάλι άνθρωποι!

Σίγουρα η αλλαγή γίνεται βήμα, βήμα. Σίγουρα το να προσφέρεις μικρές δόσεις βοήθειας όπου μπορείς, είναι μια αρχή, αλλά όχι, δεν φτάνει! Δεν φτάνει γιατί δες που φτάσαμε... Κοίτα που μας έβγαλαν τόσα χρόνια απάθειας και ελάχιστης συνεισφοράς. Στο τέλμα. Βυθιστήκαμε στο εγώ μας, χάσαμε κάθε είδος ανθρωπιάς, κάθε είδος αξίας. Εμείς και μόνο εμείς να ‘μαστε καλά. Αρρωστήσαμε κι όχι από κάποια πανδημία αλλά από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Ποια είναι η εξέλιξή μας σαν ανθρωπότητα; Το να γινόμαστε σαν τα ρομπότ που φτιάχνουμε; Απλοί εκτελεστές χωρίς συναισθήματα, χωρίς κρίση, χωρίς μπέσα, χωρίς φιλότιμο; Πώς καταντήσαμε έτσι; Και για να σε προλάβω, ναι φυσικά ο κόσμος πάντα ήταν άδικος, ποτέ δεν ήμαστε ίσοι κι όλα αυτά τα τερατουργήματα έχουν συμβεί και ξανασυμβεί ανά τους αιώνες. Υποτίθεται όμως πώς εξελισσόμαστε, πώς τα λάθη του παρελθόντος γίνονται μαθήματα και όχι στοιχεία προς μίμηση. Όχι μόνο αυτό δεν κάναμε, αλλά πάψαμε και να αντιδράμε σε καθετί παράλογο.

Και τι δεν δεχτήκαμε…από μνημόνια μέχρι χαράτσια και από ενφια μέχρι πούλημα περιοχών! Και δημοψήφισμα μας βάλανε και κάναμε αλλά έτσι όπως έγινε έτσι ξεχάστηκε, σαν να μην συνέβη ποτέ! Η πλειοψηφία είπε όχι αλλά τελικά η γνώμη μας δεν μέτρησε. Παιχνίδι ανάμεσα στο φαίνεσθαι και στο είναι. Σαν να αποφασίζει η πλειοψηφία. Κάτι σαν δημοκρατία. Κάτι σαν αγώνας για το κοινό καλό. Για ποια δημοκρατία μιλάτε; Μήπως εννοείται ολιγαρχία κύριοι; Γιατί δεν βλέπω πουθενά το συμφέρον των πολλών. Για τους λίγους γίνονται όλα, όλα μα όλα! Και αυτό το δεχτήκαμε. Φερόμαστε σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα. Υπομένουμε καρτερικά ότι προκύψει, ονειρευόμενοι πως έτσι θα κερδίσουμε την πολυπόθητη επιστροφή στις ένδοξες μέρες του παρελθόντος. Φυσικά, κλείνοντας τα μάτια, στο γεγονός ότι αυτό το παρελθόν οφείλεται για το μέλλον που πλάσαμε. Εμείς εκεί στον καναπέ μας, να τα παρακολουθούμε όλα από το χαζοκούτι, να δεχόμαστε μέτρο στο μέτρο, να περιμένουμε κάποιον άλλον να τα πει, να μιλήσει, να αντιδράσει. Όσο εμείς σώζουμε πως και πως το τομάρι μας, για ποιο λόγο να παλέψουμε για κάτι καλύτερο; Γιατί , για να χάσουμε τα σίγουρα; Γιατί να νοιαστούμε γι’ αυτούς που δεν έχουν να φάνε, εμείς έχουμε καταθέσεις. Γιατί να χάσουμε τα 495€ τον μήνα αφού ακόμα τα καταφέρνουμε, την βγάζουμε. Ποιος νοιάζεται για τα ρουσφέτια, αφού και ‘συ με την πρώτη ευκαιρία θα χωθείς. Μόνο όταν το κάνει ο γείτονας θα λυσσάξεις. Για την καταπάτηση των νόμων, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ασέλγειας μας στην δημοκρατία, την καταστροφή του πλανήτη μας; Για την μη τήρηση της δικαιοσύνης; Για τα οικονομικά και τα φαρμακευτικά σκάνδαλα; Δεν ήρθε επιτέλους η ώρα, να αρχίσουμε να αποδίδουμε δικαιοσύνη; Δεν καταλαβαίνω τι περιμένουμε. Δηλαδή πως ορίζεται πλέον το άδικο; Η απάτη; Το σκάνδαλο; Τα δικαιώματα; Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί που μπορούν να αποφασίσουν πως θα οριοθετηθούν όλα αυτά; Ποιοι είναι όλοι αυτοί που τους επιτρέπεται να μεταμορφώνονται σε θεούς και να αλλάζουν σε ένα λεπτό το κόσμο προκειμένου να συνεχίσουν το παιχνίδι προς όφελος τους. Και όλοι οι υπόλοιποι; Απλώς συνεχίζουν να αδικούνται και να πληρώνουν και να παλεύουν και να υπομένουν φρικαλεότητες; Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί, που μπορούν ανενόχλητοι να κατασπαράζουν δημόσιο χρήμα; Να κάνουν κατάχρηση εξουσίας; Να απολαμβάνουν την μεγάλη ζωή εις βάρος των πολλών; Να κάνουν προεκλογικούς αγώνες σε πλάτες άλλων; Να φέρνουν τους νόμους στα μέτρα τους; Και στο τέλος; Δεν υπάρχει τέλος. Κύκλος που επαναλαμβάνεται. Μετά απ' όλα αυτά όχι μόνο δεν τιμωρούνται, αλλά συνεχίζουν και υπάρχουν στο πολιτικό σκηνικό της χώρας και αποφασίζουν για το μέλλον της. Γιατί δεν ζουν κι αυτοί όπως και 'μεις; Ίδια μέτρα, ίδιους μισθούς, ίδια δικαιώματα, ίδια όλα! Όχι πια μόνο για την καρέκλα, όχι πια όλα για το χρήμα. Μέχρι και εμπόρους ναρκωτικών θα καλύψουν αν χρειαστεί! Κι ύστερα σαν τους σωτήρες κατασκευάζουν μια οργάνωση κατά των ναρκωτικών και καθαρίζουν. Στάχτη στα μάτια. Όλα υπό έλεγχο! Και και και και...είναι τόσα πολλά που δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Πέσαν οι μάσκες κι ας μας βάλανε να τις φορέσουμε με την βία!

Ξεχνάμε γρήγορα. Τίποτα δεν θυμόμαστε. Τόσοι αγώνες για την ελευθερία και κοίτα τι αλυσίδες μας φόρεσαν. Γίναμε μαριονέτες των μεγάλων δυνάμεων και παίζουμε τις παραστάσεις που κατασκευάζουν. Κανείς δεν γελάει πια. Κανείς δεν χαίρεται. Μόνο αυτοί. Μόνο οι λίγοι. Εμείς; Εμείς κομπάρσοι καταντήσαμε, κομπάρσοι στην ίδια μας την ζωή! Άλλοι αποφασίζουν για μας. Πώς θα τρώμε, πως θα δουλεύουμε, πως θα σκεφτόμαστε, πως θα ζούμε... Και ‘μεις εκεί, κολλημένοι στην οθόνη, να περιμένουμε τους μέντορες να δώσουν υποδείξεις. Να παρακαλάμε να μας πουν με ποιο τρόπο θα ζήσουμε. Ούτε αυτό δεν θυμόμαστε! Κατασκευασμένα είδωλα που μας κάνουν πλύση εγκεφάλου, που μας κρατάνε εκεί κολλημένους, μην τύχει και βγούμε έξω απ’ τα κουτάκια τους. Να μας περιμένουν στην γωνιά να μας κατασπαράξουν που τολμήσαμε να διαφέρουμε, που δεν πέτυχε το πείραμα. Πως καταντήσαμε έτσι;

Μα εμείς εκεί. Κλεισμένοι στα κεφάλια μας, στον κόσμο μας, στο παραμύθι μας. Όλα τα δεχτήκαμε. Έτσι απλά, με μια απάθεια που πλέον με τρομάζει! Όχι δεν είναι άλλη μία πολιτική προπαγάνδα. Δεν σου μιλάω καθόλου κομματοποιημένα. Δεν τάσσομαι υπέρ κανενός κόμματος που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην χώρα μας. Όλοι τα ίδια κάνουν! Όλοι για τους λίγους νοιάζονται! Όλοι στους ξένους άνοιξαν την πόρτα! Ολιγαρχία έχουμε όχι δημοκρατία! Η δημοκρατία είναι μόνο στα χαρτιά! Τίποτα δεν τηρείται. Τουλάχιστον να μην τολμάμε να βαφτίζουμε δημοκρατία αυτό το χάλι. Ας του δώσουμε ένα καινούριο όνομα, ένα που του πρέπει, αλλά δημοκρατία σίγουρα όχι!

Κουράστηκα! Κουράστηκα να λέω πως δεν πειράζει, όταν όλο μου το είναι ουρλιάζει πως δεν αντέχει. Κουράστηκα να με κλειδώνω, να μην μ’ αφήνω να μιλήσω γιατί αν το κάνω θα με αφανίσουν σε μια μέρα! Κουράστηκα, κουράστηκα να λέω ναι σε πράγματα που είναι όχι! Έτσι περνάνε τα χρόνια. Κανείς δεν ξέρει πόσο θα μείνει. Και ‘συ μου ζητάς να κάνω υπομονή. Να μην μιλάω για 'κεινα που πληγώνουν. Να μην προσπαθώ να αλλάξω τον κόσμο προς το καλύτερο. Να κλείνω τα μάτια για να αγγίζω ψεύτικη ελευθερία. Απλώς να επιβιώνω. Γιατί; Κι αν αύριο έφευγες, τα ίδια θα δεχόσουν σήμερα; Δεν νιώθω αθάνατη κι ούτε έχω την σιγουριά πως θα πατήσω τα ογδόντα. Μ' αυτή τη γνώση στην καρδιά μου, τίποτα πια δεν μοιάζει ουτοπία. Δεν είναι απαισιοδοξία. Ρεαλισμό θα το 'λεγα και μια τεράστια θέληση να ζήσω. Να ζήσω. Να ζήσω, σήμερα! Μια ζωή όλο κάτι κυνηγάμε, τίποτα δεν φτάνει. Πτυχία, χαρτιά, δουλειές και πάλι δεν είναι αρκετά για να ζήσουμε. Όλο κάτι βγαίνει να πληρώσουμε κι όλο κάτι πετσοκόβουμε για να βγει ο μήνας.

Η “μεσαία τάξη”,όσο διαλύεται, τόσο μεγαλώνει. Έχει τεράστια ποσοστά ανεργίας. Τυχαίνει να επιβιώνει. Γκρεμίζει ελπίδες και ψάχνει διακαώς τρόπο, να καταστρώσει νέες. Στερείται. Υπομένει. Ματαιώνει όνειρα, αλλάζει ζωές. Μεταλλάσσεται. Δεν αισθάνεται, δεν νιώθει τίποτα πλέον. Χαρά, λύπη, τα ίδια χρώματα έχουν. Φλερτάρει με καταθλίψεις και άλλων ειδών σειρήνες που αφήνουν στίγμα πάνω της. Κάνει πως δεν βλέπει, πως δεν ακούει, πως δεν μιλάει, πως δεν καταλαβαίνει. Πόσα να αντέξει; Πόσο να αντέξει να παραμερίζει έτσι την ζωή της; Τι παραπάνω να χάσει; Έχασε τον εαυτό της. Δεν δαμάζεται πλέον.

Ο κόσμος ουρλιάζει για αλλαγή. Όλα αλλάζουν. Μέχρι και ‘συ άλλαξες. Προσαρμόστηκες. Δέχτηκες. Σταμάτησες να νιώθεις. Έγινες ένα με το σύστημα που κάποτε μίσησες. Έγινες ένα με το τέρας που σε τρώει. Όλα αλλάζουν, χρειάζεται. Και τώρα θα αλλάξουνε. Τουλάχιστον ας φροντίσουμε αυτή τη φορά η αλλαγή να ΄χει ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Να 'ναι υπέρ των ανθρώπων, όλων των ανθρώπων κι όχι μονάχα ενός μικρού συνόλου. Ας αλλάξουμε και μια φορά με έναν πιο όμορφο τρόπο. Όχι βία. Δεν πρέπει να γίνουμε τέρατα σαν αυτά που φοβόμαστε. Είμαστε άνθρωποι και για τους ανθρώπους παλεύουμε. Αρκεί και μόνο να μιλάμε. Να μην σιωπούμε στα απάνθρωπα. Τόσες φωνές σε τι συζητήσεις τις τριγυρνάμε; Δεν κουραστήκαμε να αναρωτιόμαστε πως καταντήσαμε έτσι;

Τώρα είναι η ώρα. Ποιο αύριο; Το αύριο δεν θα ‘ρθει. Θάφτηκε κι αυτό μαζί με την αξιοπρέπειά μας. Αύριο ο ιός θα φύγει, αλλά η κατάντια μας θα ‘ναι εκεί κουρνιασμένη δίπλα μας. Ίσως είναι η καταλληλότερη στιγμή να αρχίσουμε να μιλάμε, να δείχνουμε το άδικο. Την χάσαμε και 'κείνη την σιγουριά των λίγων που μας πασάρανε για ζωή. Έπαψα να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν, έπαψα να φοβάμαι, έπαψα να καρτερώ την ελευθερία μας. Τώρα είναι η ώρα, τώρα που τα χάσαμε όλα.

Αργήσαμε, αργήσαμε πολύ κι η λύτρωση πια μοιάζει με ουτοπία. Πες με τρελή, πες με αισιόδοξη, πες με χαζή, πες με όπως θες. Εγώ την βλέπω την ελευθερία μας, ειδικά τώρα που μας κλείσανε σε τέσσερις τοίχους. Εγώ κοιτώ απ’ το παράθυρό μου και βλέπω τον κόσμο που μας πρέπει. Έναν κόσμο βιώσιμο για όλους. Έναν κόσμο απαλλαγμένο απ’ όλη αυτή τη κατάντια! Δεν είναι μίσος, ούτε κακία. Δεν είναι πόλεμος, μήτε τρομοκρατία. Ξεκαθάρισμα! Να φύγουν τα ξερά. Να ανθίσει ο κήπος μας. Να αγναντεύουμε ήρεμοι την φύση, τον ουρανό που μας στερήσανε. Να καθαρίσουμε την γη μας απ’ τα σάπια. Είναι η ανάγκη μας να διώξουμε για πάντα όποιον δεν σέβεται τον άνθρωπο. Είναι η αγάπη μας για το σύνολο. Για τα απλά, που τόσα χρόνια μας κρύβατε πίσω από τα καλομασκαρεμένα ιδανικά σας. Είναι η δίψα για ζωή! Η θέληση να φτιάξουμε το τώρα μας! Η φλόγα που μας κρατάει σε συνεχή αναζήτηση της αλήθειας! Η άρνηση να υποτασσόμαστε σε ότι κερδίσαμε τόσα χρόνια με αίμα άλλων!

Και τι ζητήσαμε;

Αργήσαμε, αργήσαμε πολύ αλλά ξυπνάμε με τον καιρό! Μαθαίνουμε πως τελικά την δύναμη την έχουμε εμείς! Μαθαίνουμε πως είμαστε ένα μπροστά στο θάνατο. Μαθαίνουμε πως αν δεν έχουμε την υγειά μας δεν μας σώζει κανένας θησαυρός, καμιά εξουσία. Όλοι ένα. Όλοι μαζί. Όλοι άνθρωποι. Τα παιδιά μέσα μας ξυπνάνε δειλά, δειλά . Και 'μεις μαθαίνουμε να τα αφήνουμε ελεύθερα. Ελεύθερα να πλάσουν επιτέλους τον κόσμο απ’ την αρχή. Όπως τον φαντάστηκαν τότε, με την παιδική ψυχή τους. Όμορφο, ανθρώπινο, αμόλυντο. Έναν κόσμο αγνό και αληθινό σαν το χαμόγελο τους.