Φοβάμαι να φοβάμαι

Ψάχνω πραγματικά να βρω απαντήσεις για την κατάσταση που ξεκίνησε πέντε μήνες πριν κι όσο ψάχνω τόσα περισσότερα ερωτήματα γεννιούνται. Όλα τα σενάρια, οι θεωρίες κ.λ.π. μοιάζουν πειστικές και ταυτόχρονα τόσο εξωπραγματικές. Η λογική απουσιάζει κι οι άνθρωποι πνιγμένοι από την άγνοια και τον φόβο αλληλοσπαράζονται χωρίς καν να ‘χουν κατανοήσει το τι συμβαίνει. Στο μεταξύ μέτρα στα μέτρα, νόμοι και χίλια δυο άλλα ακατανόητα συνεχίζουν να μας βομβαρδίζουν και να μας διχάζουν. Το θέμα δεν είναι να πάρουμε απλώς θέση πέρι χρήση μάσκας, κλείσιμο μαγαζιών στις 12, κατάργηση καλλιτεχνικών και και και και ( είναι και τόσα πολλά) να σκοτωνόμαστε για το ποιος έχει δίκιο, να κοιτάμε πως θα γλιτώσουμε μόνο το τομάρι μας, αλλά να συζητήσουμε, να συζητήσουμε πραγματικά για το πως μπορούμε να σωθούμε όλοι. Ο κόσμος μας διαλύεται και μαζί του και ‘μεις κι αντί να κάνουμε κάτι καθόμαστε άπραγοι, αναίσθητοι.

Δεν φοβάμαι κανέναν κορονοϊό, κανέναν θάνατο. Φοβάμαι όταν βλέπω τους ανθρώπους να πεθαίνουν ενώ είναι ζωντανοί. Φοβάμαι όταν βλέπω στα μάτια τους απόγνωση. Φοβάμαι όταν τους βλέπω να μεταλλάσσονται σε τέρατα. Φοβάμαι όταν δεχόμαστε τα πάντα για μια ζωή μεσ’ τη μιζέρια και την εξαθλίωση. Αρρωστήσαμε κι όχι απ’ τον κορονοϊό αλλά απ’ την ματαίωση όλων εκείνων των ονείρων, των ελπίδων, των κινήτρων και του κόσμου που είχε πλάσει η παιδική καρδιά μας. Αρρωστήσαμε ψυχικά και η ψυχή δεν γιατρεύεται κι ούτε μπορεί να γίνει ποτέ όπως ήταν παλιά. Αυτό φοβάμαι άνθρωποι, φοβάμαι να ζούμε μια ζωή μέσα στην αρρώστια του μυαλού μας!

Δεν φτάνει απλώς να επιβιώνουμε, η ζωή είναι για την ζούμε. Μα κανείς δεν ζει, κανείς δεν είναι ευτυχισμένος. Σέρνουμε τις μέρες μας άδικα, τις κοιτάμε να φεύγουν αδιάφορες. Τόσες μέρες χαμένες, που χάσαμε και τον εαυτό μας. Ξοδέψαμε τα νιάτα μας στην ανοχή της φρίκης. Τόσος φόβος για τον θάνατο που δεχτήκαμε τα πάντα απλώς για να μην μας αφανίσουν. Μα είμαστε ήδη νεκροί. Δεν ζούμε. Κι ‘γω θέλω να ζήσω πριν πεθάνω και επειδή δεν ξέρω πόσες μέρες μου μένουν, διεκδικώ την ζωή μου σήμερα. Προτιμώ να φύγω προσπαθώντας, παρά να υπομένω μια ζωή αβίωτη χωρίς νόημα. Δεν φοβάμαι κανέναν θάνατο, φοβάμαι να φοβάμαι!

Κι ο άνθρωπος όταν παύει να φοβάται τον θάνατο ή λευτερώνεται για πάντα ή μεταλλάσσεται σε τέρας. Εσύ τι θα γίνεις; Φοβισμένος, λεύτερος ή τέρας;