Της Παπαγαλίας

Υπήρχαν κάποτε κάτι παιδιά, που δεν ήταν σαν όλα τ’ άλλα παιδιά.

Τα παιδιά αυτά ονειρεύονταν, ήλπιζαν, διεκδικούσαν, μιλούσαν, έγραφαν. Έγραφαν εκθέσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα, την ενσυναίσθηση και τη σωστή χρήση του διαδικτύου.

Μάθαιναν απ’ έξω κι ανακατωτά τους ορισμούς, τις αιτίες και τα αποτελέσματα της προπαγάνδας, της παραπληροφόρησης, των προτύπων και των ειδώλων. Καταδίκαζαν με επιχειρήματα πολέμους, απληστίες κι αδικίες κάθε λογής.

Κατέθεταν επαγωγικούς και παραγωγικούς συλλογισμούς για την ηθική, τις αρετές και την ανθρωπιά.

Μιλάμε για παιδιά που γέμιζαν σελίδες, κατεβατά ολόκληρα για την αξία της κριτικής σκέψης, της φιλίας, της αγάπης, του έρωτα, και του περιβάλλοντος.

Αυτά τα παιδιά, βρήκαν δρόμο στρωμένο με γνώσεις,

μα επέλεξαν να μείνουν κλεισμένα στο κουτί τους.

Τα παιδιά αυτά σήμερα, άλλαξαν, μεταμορφώθηκαν σε 'κείνους τους μεγάλους που χρόνια τώρα κατηγορούσαν. Μεγάλοι όπως γίνηκαν πια, δεν έχουν χρόνο να ονειρευτούν, να ελπίζουν, να διεκδικούν, να μιλούν, να γράφουν.

Αυτά τα παιδιά, μεγάλωσαν και ξέχασαν πως φάνταζε ο κόσμος σύμφωνα με τις παιδικές τους πεποιθήσεις.

Τα παιδιά αυτά λοιπόν σήμερα, ενήλικες, υπογράφουν πλέον με απάνθρωπες πράξεις τις εκθέσεις τους. Πράξεις που δεν μοιάζουν καθόλου στις παιδικές λέξεις που ξεστόμιζαν πριν χρόνια.

Ξαφνικά είμαστε όλοι διαφορετικοί, είμαστε όλοι εχθροί.

Εγώ και συμφέροντα φέρνουν βόλτα τις επιλογές τους.

Και ‘κείνα τα έρμα τα γραπτά ‘μείναν στα λόγια, στα χαρτιά.

Γεμίσαμε ορισμούς χωρίς σημασία και γραπτά αδέσποτα.

Χαθήκαμε στη παπαγαλία

και χάσαμε την ουσία…